Prolog - It's easier to run

Policzek Damiena był blady. Chłopak leżał nieruchomo. Oczy, które zwykle błyszczały w świetle zachodzącego słońca, teraz były zamknięte. Lauren przeczesała delikatnie palcami jego włosy w kolorze ciemnego blondu. Pogładziła swoją ciepłą  dłonią jego chłodne czoło. Uważnie wpatrywała się w nieruchomą twarz Damiena. Nie odwróciła się nawet, gdy drzwi do pomieszczenia się otworzyły.

- Kochanie, pora już iść – odezwał się łagodny męski głos.

- Śpij śniąc o mnie – szepnęła nachylając się nad chłopakiem, po czym odeszła od trumny i dołączyła do swojego ojca.

                Gdy ceremonia pogrzebu się zakończyła, goście zaczęli zmierzać w kierunku wyjścia. Lauren miała policzki mokre od łez. Tusz do rzęs rozmazał się tworząc  ciemną obwódkę wokół jej niebieskich oczu. Przetarła dłonią całą twarz pogarszając stan makijażu. Gdy była już koło bramy wyjściowej, z tłumu żałobników wyszła wysoka blondynka z dużym dekoltem. Również miała rozmazany makijaż, a oczy zapuchnięte od płaczu.

- To twoja wina! To przez ciebie mój syn nie żyje! – wykrzyczała do Lauren.

- Nieprawda! Nic złego nie zrobiłam – wychlipała nieco zdziwiona dziewczyna.

- Oczywiście, że to twoja wina. Gdyby nie ty, Damien wciąż by żył. To ty go zabiłaś!

                Ostatnie zdanie blondynki było dla Lauren bardzo bolesne. Poczuła się, jakby ktoś wbił nóż w jej niedawno złamane serce. Chciała jak najszybciej wyjść z cmentarza, uciec jak najdalej od tej wstrętnej kobiety. Bez zastanowienia odwróciła się i potykając się na niskich szpilkach wybiegła na ulicę. Prosto pod samochód. Jedyne, co pamiętała to pisk opon i ogromny ból głowy.

No i jest prolog. Wiem, że rzewnie i krótko, ale to dopiero początek. Od następnej części będzie już więcej akcji, więc zostaje jedynie czekać ;)